Vandaag ben ik exact de helft van mijn leven met mijn partner. Ik was 18 toen we – na een paar maanden rommelen – op Valentijnsdag officieel verkering kregen (want dan konden we het gemakkelijk onthouden).
De helft van mijn leven! Bizar. Meestal lijkt het veel korter…maar als ik me bedenk wat er allemaal gebeurd is in die 18 jaar, dan is dat ook weer ontzettend veel. Leuke dingen en ook minder leuke dingen.
En ons dieptepunt was by far de tijd dat we te maken hadden met onze onvervulde kinderwens en de miskramen die daar onderdeel van waren. We hebben die zware tijd doorstaan, maar gemakkelijk was het niet. Ik voelde me eenzaam, ik voelde me schuldig, ik voelde me falen.
Mijn man is enorm positief ingesteld en had het volste vertrouwen in dat het ons zou lukken. Ergens was dat fijn, maar ik wilde ook graag af en toe getroost worden, vastgehouden worden en mogen huilen om wat er nog niet was. Hij had het juist nodig om gewoon door te gaan, er niet veel over te praten, van alles te gaan doen om bezig te blijven. Ik zette mijn leven juist op pauze. Mijn prioriteit was zwanger worden (en blijven) en de rest moest maar wachten.
We zaten allebei op een ander spoor. Allebei deden we wat we konden, maar we konden er niet voor elkaar zijn op de manier die we nodig hadden. Dat kun je zo laten…je kunt elke keer weer hopen dat het beter wordt, dat hij of zij straks wel precies doet wat je nodig hebt, zonder dat je daarom moet vragen. De kans dat dat gebeurt is alleen heel klein. Wij hebben op een gegeven moment besloten te proberen om weer op 1 lijn te komen.
Door uit te spreken wat we voelden, door eerlijk naar onszelf te kijken, door onze communicatie te verbeteren en door heel bewust samen leuke dingen te blijven doen. Door onze relatie – los van de kinderwens – te voeden met mooie herinneringen. Zodat we later terug zouden kunnen kijken op een tijd die niet ALLEEN maar verdrietig was, maar ook leuke momenten had.
Op het moment dat we meer begrip voor elkaar hadden en meer oog kregen voor wat de ander nodig had, ontstond er heel veel rust en ontspanning in onze relatie. Ik was niet meer steeds teleurgesteld in hem, omdat ik begreep waarom hij anders reageerde op dingen dan ik.
Het belangrijkste wat ik uit die tijd heb meegenomen is: onderschat niet wat de invloed van je relatie op je gemoed is. Toen het beter ging tussen ons, veranderde mijn mentale welzijn enorm. Omdat er duidelijkheid was, ik had ingezien dat hij het ook belangrijk vond dat het goed ging met ons, maar vooral accepteerde ik dat hij anders is dan ik. En dat altijd zal zijn.
Die les neem ik nog dagelijks mee in ons leven samen. En tuurlijk , de ene keer lukt dat beter dan de andere! Maar ik ben ervan overtuigd dat de stappen die wij hebben moeten zetten toentertijd er aan gaan bijdragen dat we de volgende – minimaal – 18 jaar nog steeds gelukkig zullen zijn met elkaar!
Hoe is het voor jou? Herken je hier iets van? Zou je je ook graag weer meer verbonden willen voelen met je partner? Maar weet je even niet hoe je dat voor elkaar kunt krijgen?
Ennn…voor Valentijnsdag heb ik een speciale actie! Normaal kost deze module €77, maar om Valentijnsdag goed te vieren is het nu €47….deze aanbieding is exact tot 14 februari middernacht geldig! Dus je moet er wel snel bij zijn 😉.
Klik hier om in te schrijven. Gebruik de code LOVE2020 om gebruik te maken van de korting! Ik wens jullie veel liefde toe! Liefs,
Nina
Recente reacties