fbpx

Nu ik als coach vrouwen help met vruchtbaarheidsproblemen en daarvoor mijn eigen verhaal ‘out in the open’ gooi, hoor ik ineens van mijn vriendinnen dat ze nooit door hebben gehad hoe rot ik me voelde toen ik bezig was met zwanger worden. Ze zijn zelfs verbaasd, want: ik deed nooit zielig, ik had alles onder controle, ik kon er gewoon zonder te huilen over praten en ik lachte gewoon nog steeds.

Zo goed deed ik dus mijn best om vooral niet te laten zien hoe erg ik er doorheen zat. En de grap is: ik dacht dat ik heel open was. Iedereen mocht overal van weten, ik vertelde veel over behandelingen etc. Maar ik vertelde eigenlijk nooit hoe ik me echt voelde. Met welke gedachten ik worstelde, hoe jaloers ik was (en me daar weer schuldig over voelde), hoe eenzaam ik me voelde.

Want als ik dat allemaal eerlijk zou vertellen, dan zouden mensen mij zielig vinden.

Dat was wel het laatste wat ik wilde: zielig gevonden worden.

Nu denk ik daar heel anders over. Maar ik kan me enorm goed voorstellen dat het voor vrouwen die er middenin zitten, heel moeilijk is om te laten zien wat ze voelen. Het is ook de vraag moet dan dan perse? Of hou je jezelf ook staande door je zo te presenteren? Is het niet het oh zo nodige overlevingsmechanisme dat jou door deze zware tijd heen gaat helpen?

Tsja, misschien wel. Maar het kost ook enorm veel energie. Energie die je wel beter kunt gebruiken.

Het kan helpen om bij jezelf na te gaan: doe ik zo omdat ik niet wil dat anderen mij zielig vinden of doe ik dit omdat ik anders te emotioneel wordt en dat past niet in deze setting. Dan kun je een keuze maken.

Als het ‘t eerste is: weet dan dat je hier uiteindelijk op leeg gaat lopen en dat je het onmogelijk vol kunt houden…om de hele tijd maar te doen alsof.

Dus hier wat tips van mij om hiermee aan de slag te gaan:

  1. Word je bewust dat – en wanneer – je jouw ‘happy face’ opzet. Veroordeel jezelf niet, maar ga het gewoon alleen maar registreren. Zo ga je de momenten herkennen en op termijn kun je een keuze gaan maken: voelt dit wel oké? Of kan het ook anders?
  2. Probeer te begrijpen hoe het komt dat je zo graag als sterk, stoer, vrolijk (etc) gezien wil worden. Waar komt dat vandaan? Herken je dat van jezelf? Herken je het bij familieleden? Voor wie doe je het eigenlijk? En waarom?
  3. Wat is jouw oordeel over hoe je je echt voelt? Vind jij daar iets van? En als het om een vriendin zou gaan, zou je dan hetzelfde denken?
  4. Durf voor jezelf te kiezen. Ja, voor jezelf. Het gaat om jou. Niet om de mensen om je heen een goed gevoel geven. Niet om ervoor zorgen dat niemand zich zorgen over jou hoeft te maken. Jouw leven draait om jou.
  5. Kom je emoties onder ogen en loop er niet meer voor weg. Begrijp waarom ze er zijn, hoe ze je laten voelen en leer ermee omgaan op een gezonde manier zonder ze weg te proppen tot ze je in alle hevigheid overvallen op een ander moment.
  6. Durf kwetsbaar te zijn. Als je jouw kwetsbaarheid durft toe te laten kunnen mensen er ECHT voor je zijn, in plaats van dat ze denken: oh die red het wel (door het beeld dat je zelf hebt gecreëerd). Je zal je veel minder eenzaam en meer gesteund en begrepen voelen.
  7. Denk niet voor anderen. Als mensen het moeilijk vinden om jouw verdriet te zien: dan is en blijft dat hun probleem. Daar hoef jij je hoofd niet over te breken.
  8. Accepteer dat je niet altijd sterk en stoer KAN zijn. Niemand kan dat (nee, echt niemand) en je moet het al helemaal niet van jezelf eisen. Iedereen die graag een baby wil en waarbij het niet lukt heeft deze gevoelens, iedereen heeft het daar moeilijk mee.

Wil je meer hulp? Bijvoorbeeld bij het achterhalen waarom je een masker op zet, of hoe je beter om kunt gaan met emoties, kwetsbaarheid, negatieve gedachten en ga zo maar door. Coaching kan je helpen. Check www.zograageenbaby.nl voor de mogelijkheden (online coachprogramma of een coachtraject).

Liefs,

Nina