Als je eenmaal besloten hebt om voor een kleine te gaan, dan wil je die het liefst zo snel mogelijk in je armen houden. En tuurlijk weet je dat het echt niet altijd supersnel lukt (hoewel dat wel zo lijkt als je alle verhalen van anderen mag geloven) en hou je er rekening mee dat je misschien pas over een aantal maanden zwanger bent of zelfs pas over een jaar. Maar stiekem hoop je natuurlijk dat het wel lekker snel lukt. Dat je mega vruchtbaar bent….dat jij en je partner een topcombinatie zijn qua genen….dat alles gaat ‘zoals het hoort’.
Als dat toch even iets anders blijkt te gaan, wordt het einde van elke cyclus ineens niet zo heel leuk meer. Waar het eerst spannend was of het raak zou zijn, ben je nu steeds bang dat het weer niet raak is. Dat je het eerste rode druppeltje gaat ontdekken wanneer je naar de wc gaat.
Omdat het bij iedereen altijd zo gemakkelijk lijkt te gaan en omdat er na 1 jaar proberen al recht op medisch onderzoek is, lijkt het al gauw alsof er bij jou iets grondig mis is. Want je bent ineens niet ‘normaal’ en eigenlijk ook niet zo heel vruchtbaar blijkt…..
Het is zo dubbel. Ik snap als geen ander hoe fijn het is dat je na 1 jaar proberen naar een specialist kan, want als er daadwerkelijk iets aan de hand is, hoef je niet langer dan nodig de lijdensweg te doorstaan en kan je hulp krijgen. Eindelijk duidelijkheid….maar soms ook niet en wordt het alleen maar onduidelijker waarom het maar niet lukt.
Er zijn zoveel vrouwen (en mannen) bij wie geen duidelijke oorzaak gevonden wordt voor het feit dat ze niet zwanger worden, ze zijn ‘onbegrepen verminderd vruchtbaar’. De vraag ‘ wat is er dan wel mis met mij?’ beheerst het leven na een tijdje.
Vaak denken vrouwen dat het komt doordat ze ‘er teveel mee bezig zijn’….waarom zegt iedereen anders tegen ze dat ze het ‘los moeten laten’? Tsja, er veel mee bezig zijn is niet echt ontspannend, maar je kunt er ook niet NIET mee bezig zijn. Je moet nou eenmaal een beetje timen, je voelt nou eenmaal bepaalde dingen en je zal in de gaten moeten houden of je wel of niet ongesteld wordt. Of je zit al in een fertiliteitstraject en dat vraagt nogal wat aanpassingsvermogen en planning. Nogal lastig om er niet mee bezig te zijn, het is jouw lijf en jouw leven! Los daarvan: grote kans dat het je allergrootste wens is. Logisch dat je daarmee bezig bent.
Waar het om gaat, is HOE je ermee bezig bent. Is dat vanuit angst? Dan is dat niet zo fijn voor je en op de langere termijn geeft dat stress en spanning.
Is het vanuit vertrouwen? Dan kun je veerkracht tonen als je weer een teleurstelling te verwerken krijgt en ben je in staat om ontspannen te blijven omgaan met de situatie.
Conclusie: je hoeft niet los te laten en je mag ermee bezig zijn, het kan gewoon even niet anders! Waar het om gaat is de manier waarop je ermee omgaat en dat maakt of het een lijdensweg wordt of een uitdagende fase in je leven.
Eigenlijk is het een keuze. Hoe wil je deze tijd doorkomen? En lukt het je om de angst niet te laten overheersen? Uit eigen ervaring weet ik dat vanuit vertrouwen naar de toekomst kijken veel meer rust, ontspanning en vrede met en in de situatie brengt. Dat gun ik jou ook.
Liefs Nina
Recente reacties